editoriaal

Van kindsterretje tot The Big B.  

door Wouter Adriaensen, muziekredacteur

In mijn eerste jaar journalistiek had ik een docent, meneer Hellemans, die me steeds inpeperde dat een journalist niet te beroerd moet zijn om zijn fouten toe te geven. Het is aan meneer Hellemans dat ik deze column zou willen opdragen. Want eerlijk is eerlijk, ik zat fout. Dat ik niet de enige was, verlicht die last enigszins maar haalt ze natuurlijk niet volledig weg. Maar had u gedacht dat het kindsterretje, na zijn ‘fifteen minutes of fame’, meer zou blijken dan een eendagsvlieg? Justin Bieber, het eerste idool van het digitale tijdperk, lijkt echter succesvoller dan ooit tevoren. De door insiders al zolang voorspelde concurrentie blijft achterwege. Zoals de titel van zijn laatste downloads aan geeft, lijkt ‘the sky’ nog altijd ‘the limit’.

Bieber was het eerste popsterretje dat gelanceerd werd dankzij sociale media, dankzij zijn eigen publiek met andere woorden. Het is dan ook veelzeggend hij nog altijd meedraait aan de top van de immer zichzelf recyclerende entertainmentindustrie. The Big B. is meegeëvolueerd met zijn tijd door gretig aan boord te springen van elke nieuwe trend die de kop op stak. Maar wanneer houdt het op? Hoelang kan een entertainer zijn publiek aan zich binden door het te voeren wat het eten wil? Hoelang kan hij zijn geloofwaardigheid behouden en toch aan elke nieuwe trend meedoen?

Het zijn pertinente vragen in een tijdperk waarin muziek enkel nog digitaal wordt verhandeld en waarin Auto-Tune en authenticiteit langzaam maar zeker in elkaar overvloeien. Vragen die niet alleen muzikanten maar ook journalisten en zelfs het grote publiek zich moeten stellen. Want uiteindelijk zijn u en ik het die ervoor gezorgd hebben dat Justin Bieber, ooit een vijftienjarig bakvissenidool dat opkeek naar Michael Jackson, geworden is wat hij nu is: het grootste fenomeen in de populaire muziek sinds de King of Pop.

Zanger John 'Walker Brother' Maus overleden



The Walker Brothers, met rechts John Maus (foto Klaus Hiltscher)





De Britse krant The Guardian meldt dat John Walker, een van de stichtende leden van The Walker Brothers, afgelopen zaterdag op 67-jarige leeftijd in zijn huis in Los Angeles is overleden. Hij vocht reeds zes maand tegen leverkanker. De componist, zanger en gitarist scoorde samen met Scott Engel en Gary Leeds in de jaren zestig gigantische hits met onder andere Love Her, Make It Easy On Yourself en The Sun Ain’t Gonna Shine (Any More). Als een van de weinige succesvolle antwoorden op de zogenaamde ‘British Invasion’ werden de Amerikaanse Walker Brothers in Groot Brittanië lange tijd beschouwd als de opvolgers van de Beatles. Voor, tijdens en na optredens speelden zich vaak scenes van massahysterie af die nu eerder geassocieerd worden met de Fab Four of met de Rolling Stones. Uiteindelijk splitten de Walkers in 1968 door de grote druk en interne spanningen, mede veroorzaakt door de depressies van Scott. John probeerde hierna een solocarrière te lanceren die echter terug stil viel met de reünie van The Walker Brothers in de jaren zeventig. In de jaren tachtig werkte hij een tijdje als elektricien om de laatste jaren van zijn leven met een eigen band in het oldies-circuit te touren. Zijn voormalige bandgenoot Gary liet optekenen dat hij diep bedroefd is “een fantastisch gitarist, een gepassioneerd liedjesschrijver en een ware gentleman” te verliezen.

bron: The Guardian, 9 mei 2011

Nekka-Nacht zoekt talent 

Wie volgt Hannelore Bedert op? (foto Thomas Geuens)





Afgelopen zaterdag woonden 6500 toeschouwers de Nekka-Nacht, de jaarlijkse hoogmis van het Nederlandstalige lied, bij in het Antwerpse Sportpaleis. Eva De Roovere, Sarah Bettens, Stef Kamil Carlens en Tom Barman zijn slechts enkele van de namen die waren uitgenodigd door hoofdgast Thé Lau en zijn band The Scene. Organisator Nekka vzw blikt al vooruit naar de volgende editie met een wedstrijd waarin ze op zoek gaan naar beloftevolle Belgische artiesten die gebruiken maken van hun moedertaal. Nekka vzw is een vereniging die het Nederlandstalige lied ondersteunt en promoot. Ze doet dit met projecten zoals de Nekka-Nacht, de eerder nostalgische Houden Van-tournees en dus ook de Nekkawedstrijd. Tonny Van Bavel, zanger en multi-instrumentalist bij de deelnemende groep De Janssens: “Er zijn niet zoveel mogelijkheden om goede Nederlandstalige muziek aan het juiste publiek voor te stellen. Via de Nekkawedstrijd gaat dat wel. Bovendien staan zij ook open voor alle genres, in tegenstelling tot de rockrally’s.” Onder andere Hannelore Bedert, Mira en Buurman werden bekend dankzij hun deelname aan de wedstrijd. Een overwinning levert niet alleen een optreden tijdens de Nekka-Nacht zelf op maar ook op zomerfestivals zoals Boterhammen in het Park, de Gentse Feesten en Dranouter. Inschrijven voor de wedstrijd kan nog tot 31 mei op vi.be, het online Vlaamse muziekplatform. De preselecties vinden plaats op 1 en 2 oktober in Brussel, Gent, Oostende en Berchem. Op 10 december wordt na een live finale in de Ancienne Belgique bekend gemaakt wie volgend jaar op het podium van het Sportpaleis mag staan.

Maanrock strikt grote namen

foto Kristof Vermeulen (www.raceshots.be)

Vorige maand kwam Maanrock, het Mechelse gratis openluchtfestival, in het nieuws omdat de stad 40 000 euro subsidie minder voorzag. Organisator Kurt Moens benadrukte toen al dat het festival kwaliteit zou blijven bieden en houdt nu woord met de nieuw aangekondigde namen. Zo zijn A Brand en Gabriel Rios de headliners op zaterdag 20 augustus. Diezelfde dag spelen ook Freaky Age, Kris de Bruyne, Yevgueni en Arbeid Adelt!. De tweede dag zullen The Scene en Milk Inc. ongetwijfeld veel volk naar de Grote Markt lokken en is er verder plaats voor Paul Michiels, de Clement Peerens Explosition en Steak Number Eight. “We hebben niet gekozen voor one-hit wonders, maar voor kwaliteit”, vertelt Moens in Het Nieuwsblad. Zondag is er gedacht aan de kleinsten van het gezin met optredens van Kapitein Winokio, de Studio100 Band met Piet Piraat en Jill & Lauren, bekend van Eurosong. Daarnaast is er plaats voor beloftevolle Belgische bands op de affiche, met onder meer The Galacticos, Geppetto & The Whales, Benny Zen & The Syphillis Madmen, The Red Light Rumors en The Rott Childs. Bovendien zal het festival op de Grote Markt geopend worden door de winnaar van de Maanrockrally, waarvan de finale plaats vindt op 30 juni op het Vismarktpodium van de Dijlefeesten. Maanrock lokte de voorbije jaren telkens meer dan 120 000 toeschouwers. Ook de zestiende editie van het festival vindt plaats op de Grote Markt, de Vismarkt en de IJzerenleen, waar ondanks het gekrompen budget in totaal 32 artiesten zullen optreden.

Triggerfinger speelt pannen van het dak

Om de opening van het Museum Aan de Stroom (MAS) in Antwerpen te vieren, vindt vanaf vrijdag 13 mei een vierdaags festival op en rond het museum plaats. De heren van Triggerfinger zorgden afgelopen vrijdagavond al voor een exclusief verrassingsconcert - op het dak van het gebouw.

De Beatles speelden in 1969 hun laatste publieke show op het dak van hun platen- maatschappij Apple. U2 nam in 1987 een videoclipje op op het dak van een bescheiden winkeltje in downtown Los Angeles. En nog maar twee jaar geleden lokte de Ierse supergroep zo’n vijfduizend kijklustige Londenaars met een verrassingsconcert op het dak van de BBC. Vrijdagavond kon ook Triggerfinger, dé Belgische liveband van het moment, zijn naam aan dit lijstje toevoegen. Een breed glimlachende frontman Ruben Block: “Er zijn een paar dingen die je moet doen als band en op een dak spelen van een belangrijk gebouw is er daar één van. Wij kunnen daar een vinkske voor zetten vandaag (lacht).”
 

foto Niko Caignie (www.dipfico.be)

“Luid en strak”

Een klein uur lang rockten Block, bassist Monsieur Paul en drummer Mario Goossens als de beesten op een hoogte van 62 meter. Met favorieten als First Taste, Is It en nieuwe single All This Dancin’ Around kreeg de band de honderdvijftig genodigden (tickets waren onder andere via Studio Brussel te bemachtigen) gemakkelijk op zijn hand. Onder de toeschouwers bevonden zich ook een aantal Bekende Vlamingen, zoals Erika Van Tielen, Axel Daeseleire en Zohra, die unaniem onder de indruk waren: “Het is redelijk strak en luid maar zonder dat het pijn doet - en zo moet het.”

Helemaal af was het optreden natuurlijk pas toen Block, de gitaar stevig omgegespt, op een speaker klom en daar verder speelde - een huzarenstukje dat hij dus niet alleen op de begane grond durft klaren. Het optreden van Triggerfinger was het eerste in het kader van Red Bull Roofs, een project waarmee de producent van energiedranken samen met Belgische artiesten exclusieve dakconcerten op een unieke locatie wil organiseren.

Openingsfestival

In de aanloop naar de officiële opening van het MAS vinden vanaf vrijdag vinden nog zo’n dertig activiteiten plaats, waarvan de meeste gratis. Wim Vandekeybus brengt een voorstelling met de dansers van Ultima Vez op muziek van Mauro Pawlowski en ook MAS-huiscomponist Eric Sleichim en Broken Glass Heroes, het project van Tim Vanhamel en Pascal Deweze, geven een live performance. Daarnaast zijn er rond-leidingen door het museum en fiets- en wandeltochten in de nabije omgeving. Men kan zijn dorst lessen in het Storm Café en zijn honger stillen in restaurant ’t Zilte van tweesterrenchef Vikki Geunes. Zaterdag is er tenslotte een grote vuurwerkshow in het Bonapartedok.

Vuvox vinyl

Sinds de komst van de cd zat de vinylplaat in een verdomhoekje. Vanwaar komen dan de plotse berichten over een revival van de goeie ouwe elpee?

“Die feel, die klank blijft het best bewaard op vinyl”

Er is de laatste tijd sprake van een heuse vinylrevival: de verkoop gaat in stijgende lijn, steeds meer artiesten brengen hun muziek op plaat uit en de perserijen kunnen de vraag nauwelijks bijhouden. Toch werden meer dan vijftig jaar lang wereldwijd jaarlijks miljoenen plastic vinylplaten verkocht - tot Philips in 1978 de Compact Disc voorstelde, een schijfje dat drie keer kleiner was en twee keer meer muziek kon bevatten dan een elpee. Die werd samen met de muziekcassette verbannen naar het kerkhof der in onbruik geraakte technologieën en ten ruste gelegd naast de fax en het fototoestel met rolletjes. Maar dankzij onder meer dj’s en indiebands overleefde het populairste muziekmedium van de twintigste eeuw toch.

Na de introductie van de cd verdween de elpee inderdaad uit de rekken van grote ketens zoals Fnac. “In de jaren negentig was vinyl verkopen commercieel niet haalbaar voor onze winkel,” zegt Michiel Verbeeck, verkoper bij de afdeling muziek van Fnac Leuven. “Speciaalzaken brachten toen releases van voornamelijk obscure bands en labels aan de man. Maar nu is de markt terug aan het groeien, er is meer vraag én meer aanbod. In ons filiaal in Gent worden al langer platen verkocht en dat draait heel goed. Ook voor Fnac Leuven zijn er plannen tot uitbreiding.”

De ‘originele’ elpee (van LP of Long Player) is een zwarte vinylplaat met een diameter van twaalf inch (dertig centimeter) en een gewicht van 125 gram. Tijdens de hoogtijdagen van de cd waren het kwalitatief hoogstaande heruitgaves van 180 gram van klassieke albums zoals What’s Going On van Marvin Gaye en Bluesbreakers With Eric Clapton van John Mayall die de platenverkoop gaande hielden, aldus Michiel: “De laatste jaren kon vinyl in deze winkel vooral overleven dankzij die heruitgaves. Nu brengen veel meer artiesten hun muziek op plaat uit en verkopen we ook de laatste nieuwe van onder anderen Elbow, James Blake en Radiohead. Zowat elke nieuw album is ook op vinyl verkrijgbaar.”

‘Vinyl is nog altijd de beste muziekdrager.’

Ook Belgische bands zoals Triggerfinger, The Bony King Of Nowhere en Gorki brachten hun muziek op elpee uit. Als het toch een gedateerd medium moet zijn, waarom dan niet meteen een ponskaart? Gregory Frateur lacht wanneer we hem de vraag stellen. De zanger is druk aan het repeteren met zijn band Dez Mona voor de opnames van hun vierde album (voorlopige releasedatum: 8 september), dat net zoals voorganger Hilfe Kommt ook op vinyl zal verschijnen: “Wij hebben ons laatste album volledig analoog op tape opgenomen en die feel, die klank blijft het best bewaard op vinyl. De elpees zijn eerder bedoeld voor echte liefhebbers, want kwalitatief gezien zijn het nog altijd de beste muziekdragers.”

kwaliteit en nostalgie

Kwaliteit lijkt inderdaad een belangrijk punt voor die liefhebbers. Eén van hen is Eric Sprangers, die op zijn zolder een verzameling van honderden elpees en singles heeft staan, netjes tentoon gesteld in op maat gemaakte kasten. Hij draait zijn collectie regelmatig op zijn Lenko platenspeler, Pioneer versterker en Klipsch speakers - want een goede installatie blijkt essentieel: “Daarop klinken platen gewoon tien keer beter dan een cd of mp3, je hoort soms instrumenten die op de digitale versies van de nummers niet te horen zijn. Vooral oudere mensen die goede muziekkwaliteit waarderen en iets in hun handen willen hebben, kopen platen.” Jos Vandeput is eigenaar van Sax Worldmusic in Leuven, dat naast cd’s ook een flink deel elpees heeft staan. Hij heeft ook heel wat audiofielen onder zijn klanten: “Je hebt er die voor de beste geluidsweergave zweren bij het analoge van een plaat. Anderen zeggen dan weer ‘een plaat moet kraken’, dat is het andere uiterste (lacht). Het heeft dus zeker ook iets nostalgisch, iets romantisch waardoor het wellicht wel een niche zal blijven.”

De nostalgie naar een tijdperk waarin zowel de plaat als de luisteraar nog jong was, lijkt die andere bepalende factor in het succes van de vinylplaat. “Een elpee, dat heb je vroeger gekend,” zegt Eric. “Je moet ze nog letterlijk uit een hoes trekken, op de draaitafel leggen en de naald erop laten zakken. Ze zijn veel ‘tastbaarder’ dan cd’s, je kan ze vasthouden en dat gaat met een mp3 natuurlijk niet.” Gregory speelt thuis zelfs geen enkele cd meer: “Nee, uitsluitend vinyl. Het is een soort ritueel, je luistert veel aandachtiger dan bij een cd, omdat je een elpee halverwege al moet omdraaien. Bovendien komt het artwork veel mooier uit en ruiken ze gewoon ook lekkerder (lacht).”

“het is een hype geworden”

Mensen die jong waren toen de elpee op zijn hoogtepunt was, zijn ondertussen ouder geworden en hun verzameling platen werd herontdekt door hun kinderen. Die muzikale erfenis, gecombineerd met de invloed van hippe dj’s die enkel vinyl willen draaien, zorgt ervoor dat de trend zelfs door jongeren wordt opgepikt, zo merkt Jos op: “In oktober sta ik vijfentwintig jaar in deze winkel en ik ben eigenlijk altijd platen blijven verkopen. Maar nu komen hier meer en meer jongeren over de vloer die zelf een platenspeler hebben. Die kopen zo’n beetje alles, zolang het maar vinyl is. Het is een hype geworden, om erbij te horen moet je een verzameling elpees hebben. Oudere mensen kopen eerder de heruitgaves op cd van hun favoriete albums dan een elpee.”

Tegenwoordig verkoopt de elektronische muziek, die lange tijd de vinylmarkt domineerde, minder en zijn het vooral rock- en indie-acts die profiteren van de revival. Eric: “Ik luister naar rockmuziek en een beetje jazz en koop zowel oude als nieuwe, zowel recente als heruitgegeven platen.” Gregory: “Twee jaar geleden ben ik platen beginnen kopen en dan vooral oude gospel, waar ik toch een zekere fascinatie voor heb. Maar ik koop sinds kort ook nieuwe releases, zoals de laatste van PJ Harvey.”

package deal

Platenwinkels koppelen de vraag van klanten naar een kwalitatief dan wel nostalgisch product aan hun eigen commerciële voordelen. Zo slaan veel nieuwe elpees een brug tussen analoog en digitaal door ook de cd of een downloadcode voor de nummers aan te bieden. Gregory: “Dat was ook bij ons de bedoeling maar de platenfirma is erin geslaagd het te vergeten. Er staat zelfs een nummer minder op de plaat omdat we de beste kwaliteit wilden behouden. Dat nummer wilden we in digitale versie aan de luisteraars aanbieden.” Jos kan het succes van de ‘package deals’ bevestigen: “De elpee is het hebbe-ding om naar te kijken terwijl op de achtergrond de cd opstaat.” Maar er zijn nog andere verkoops-argumenten die van vinyl een toegevoegde waarde maken. Michiel: “Een elpee kun je niet kopiëren, in tegenstelling tot een cd. We hopen dan ook dat elpees een tegenwicht kunnen vormen voor de dalende verkoop van cd’s.”

‘De elpee is het hebbeding

terwijl op de achtergrond de cd opstaat.’

Misschien is de elpee dan wel de oplossing voor de crisis waarin de platenindustrie zich momenteel bevindt? “Dat denk ik niet,” aldus Gregory, “rijk gaan er we althans niet van worden. We verkopen misschien één vinylplaat per tien cd’s.” “Maar die beperkte oplages zorgen er dan wel weer voor dat die platen meer waard zijn dan de massageproduceerde,” vult Eric aan. “Die aankopen kun je dus ook zien als een goede investering.” 






“Vinyl is een statement geworden”

De Bilbo Recordstore, gevestigd aan het Leuvense Ladeuzeplein, verkoopt alternatieve muziek en films en gaat prat op zijn competitieve prijzen, gekoppeld aan kennis van zaken en een sterke band met de klanten. Ook elpees passen in dat plaatje: in de winkel staan vier bakken, met een evenwichtige verdeling van nieuwe releases en heruitgebrachte klassiekers.

Matias Pardon, verkoper: “Bij ons kopen regelmatig achttien- à negentienjarigen platen. Dat is misschien zelfs dankzij het internet: via online recensies en interviews horen ze bij wie hun favoriete artiesten de mosterd hebben gehaald en ze leren die dan kennen op vinyl. De prijs is ook fel gezakt de laatste jaren, de vinylversie van de nieuwe plaat van The Kills kost bijvoorbeeld ongeveer evenveel als de cd. Het kopen van vinyl is een soort statement geworden, muziekliefhebbers gebruiken het om zich te onderscheiden van de downloaders. Toch kunnen mensen die de plaat kopen meestal via een speciale code ook de mp3’s downloaden, dus de koper mist echt niks. Met dat argument kun je al de helft van de liefhebbers overtuigen.”

Oldies en alternativo’s verkopen best

Terwijl het totaal aantal verkochte albums het afgelopen jaar daalde met meer dan tien procent, steeg de verkoop van vinylplaten voor het derde jaar op rij, tot 2,8 miljoen exemplaren. Dit is wel nog altijd slechts één procent van de totale albumverkoop. Hieronder staat de top tien van bestverkochte vinylplaten van 2010, met tussen haakjes de aantallen. 

1. Beatles - Abbey Road (35 000)
2. Arcade Fire - Suburbs (18 800)
3. Black Keys - Brothers (18 400)
4. Vampire Weekend - Contra (15 000)
5. Michael Jackson - Thriller (14 200)
6. National - High Violet (13 600)
7. Beach House - Teen Dream (13 000)
8. Jimi Hendrix Experience - Valleys Of Neptune (11 400)
9. Pink Floyd - Dark Side Of The Moon (10 600)
10. The XX - XX (10 200)

Let op: omdat er erg moeilijk cijfers over bijgehouden kunnen worden, is geen rekening gehouden met tweedehands materiaal, waarvan de verkoop (zowel online als in muziekwinkels) in de miljoenen wordt geschat.

Bron: www. undercover.fm via Nielsen SoundScan

“De beleving voor driekwart van het publiek is gewoon weg”

Ives Mergaerts is bedrijfsleider van Kick APS, dat muziekinstrumenten verhuurt, en werkt af en toe nog als geluidsmixer voor bands of als productiemanager voor grote evenementen zoals Gent Jazz en I Love Techno. Hij maakte deel uit van een van de stuurgroepen die het wetsvoorstel voor nieuwe geluidsnormen van Joke Schauvliege konden bijsturen.

Waarom wil minister Schauvliege de geluidsnormen wettelijk regelen?

“De laatste jaren dook er een onrustwekkend aantal klachten op van jongeren met ernstige en blijvende gehoorschade. Bart Vinck, professor audiologie aan de universiteit van Gent, heeft daar dan de nodige heisa rond gemaakt, tot zelfs bij Vlaams minister van Leefmilieu Joke Schauvliege. Volgens haar zijn de festivals, waar jongeren meer dan vroeger aan luide muziek worden blootgesteld, de hoofdoorzaak. Dus wou zij dat gaan reglementeren - omdat het blijkbaar nodig was maar ongetwijfeld ook omdat het mooi zou staan op haar palmares.”

En dus zocht ze eind 2009 mensen uit het veld om haar voorstellen mee uit te werken.

“Inderdaad, en ik heb ook een uitnodiging gekregen, waarschijnlijk door mijn verleden bij Live Nation en andere grote organisatoren, toen ik nog meer geluidstechniek deed. Wij waren daar origineel met heel veel volk uit de sector en werden dus verdeeld in groepen: audiologen, organisatoren, geluidstechnici...”

Sommige mensen beweren nochtans dat het voorstel komt van een minister die geen flauw idee heeft over wat ze spreekt en die de sector niet heeft geraadpleegd.

“Dat is niet waar. Ze heeft zelfs een aantal mensen op haar studiedienst waarmee ik meermaals lange gesprekken heb gehad en die weten waar ze over spreken. Uiteindelijk zijn er een vijftal samenkomsten geweest voor de zomer van 2010 en toen is het angstvallig stil geworden. Dan was er plots in december een meeting in Brussel waarbij alle spelers in het verhaal uitgenodigd waren. Daar werd officieus het eerste ontwerp van de wettekst voorgelegd, met de opmerking dat we nog konden reageren tot 11 februari waarna er met die reacties verder gewerkt zou worden.”

Dat lijkt me toch een vrij normale procedure.

“Ja, maar wat we ook constateerden op die meeting was dat er een pers-conferentie was belegd, waar wij niks van wisten. Dat was een kaakslag, zeg maar. In het verhaal zitten ook een paar mensen die politiek actief zijn, die die steekspelletjes veel beter kennen en zij waren daar niet echt over te spreken.”

Wat waren de reacties van de sector op dat eerste wetsvoorstel?

“Eén van de eerste opmerkingen was dat het ons inziens zeker niet alleen de festivals zijn die verantwoordelijk zijn voor gehoorschade bij de jeugd. Iedereen loopt tegenwoordig de hele dag met oortjes in, voor een Nintendo, een MP3-speler, een GSM... En die oortjes zijn van zodanig slechte kwaliteit dat je niet alleen alles superluid moet zetten om iets te kunnen horen maar ook dat ze schadelijk zijn op bepaalde frequenties waar jonge oren zeer gevoelig voor zijn. Het antwoord dat wij kregen, was: dat zal zeker zo zijn maar dat valt helaas niet onder onze bevoegdheid.” 

Een argument voor een nieuwe regelgeving zou het optreden van My Bloody Valentine op Pukkelpop 2009 kunnen zijn.

“Dat is zo’n mediagezeik. Wie werd daar afgeschoten? De evenementensector, die een gemakkelijke prooi is door zijn grote uitstraling. Als je daar op schiet, ga je direct veel media-aandacht krijgen. Terwijl er toen bij mijn weten niemand verplicht bij dat optreden aanwezig was. Een mens wordt geacht om ook voor zijn eigen daden in te staan.”

Er staat toch wel iets werkbaars in dat eerste wetsvoorstel?

“Qua normering is het zeker niet slecht. De plaats van de meting, die is wel hilarisch. Volgens de wet mag er overal waar publiek kan staan, gemeten worden. Het publiek moet dus in principe letterlijk vijftien centimeter van de luidsprekers kunnen staan zonder gehoorschade op te lopen. Maar in realiteit gaan we aan de toog staan om met elkaar te babbelen en aan het podium om het optreden te beleven. Als je vooraan een normering wilt van honderd dB, dan ga je achteraan niet veel meer horen. De beleving voor driekwart van het publiek is dan gewoon weg.”

Hoe zou de nieuwe wet gehandhaafd kunnen worden?

“Niet. Dat is onbegonnen werk. Er zijn momenteel drie of vier politiekorpsen in heel Vlaanderen die beschikken over een geijkte dB-meter en over iemand die weet hoe ze die moeten aan- en uitzetten. Bovendien heeft de lokale autoriteit nog altijd het laatste woord. Dus als Louis Tobback morgen zegt [vlekkeloze imitatie] ‘In mijn stad is het 95 decibel’, dan maakt het zelfs niet uit wat de wet zegt.”

“Als het te luid is, kunnen ze altijd een rij achteruit”

Luc De Vrij (45) is uitbater van jazzclub de Singer in Rijkevorsel en woont als gepassioneerd muziekliefhebber concerten bij in allerlei verschillende genres. Hij is tegen een verstrenging van de geluidsnormen: “Dit is weer een maatregel die wordt opgelegd door een minister van Cultuur die duidelijk geen kennis van zaken heeft. Ook bij de verdeling van de subsidies lag ze met de hele culturele sector in de clinch. Uiteraard zouden vooral festivals, muziekclubs en cafés waar rock wordt gespeeld, worden getroffen door de nieuwe regelgeving. In de Singer gaan wij er niet veel last van hebben. Jazz moet niet hard gespeeld worden dus er staan voornamelijk luister-concerten op ons programma. We hebben wel pas zwaardere boxen gekocht want de vorige gaven te weinig power en volume bij onze rockconcerten. Maar we hebben dus nog niks gehoord over eventuele controles of meetapparatuur die we zouden moeten aankopen of zo. Uiteindelijk moeten mensen zichzelf maar beschermen: als het te luid is, kunnen ze altijd een rij achteruit gaan staan. Natuurlijk moet er ook niet overdreven worden, sommige bands spelen zo luid dat het gevaarlijk wordt. Afgelopen week ben ik met een vriend in Wuustwezel naar de Clement Peerens Explosition gaan kijken. Die vriend had op zijn iPod een decibelmeter en daarmee mat hij al voor het optreden, met enkel achtergrondmuziek, vijfennegentig decibel. Het is dus misschien wel goed dat er een grens is maar honderd dB is belachelijk en onrealistisch - je kan gewoon nog tegen elkaar praten bij dat volume! Sommige concerten gaan dan echt niet meer over komen. Rockoptredens vragen gewoon om decibels.”

“Mensen moeten blijkbaar tegen zichzelf beschermd worden”

Lente Geenen (21), studente Taal- en letterkunde Nederlands-Engels, woont regelmatig concerten bij maar is toch voor de nieuwe geluidsnormen: “De jeugd van tegenwoordig is het gewoon gewend dat muziekoptredens zo luid zijn. Als het dan eens minder luid staat, denkt iedereen dat er ook minder sfeer gaat zijn. Maar als de nieuwe normen worden ingevoerd, zullen jongeren die nu vijftien jaar zijn, het lagere volume ook als normaal beschouwen. En als je je kunt inleven in de muziek, gaat de beleving hetzelfde zijn. Ik ga af en toe naar optredens en ik vind het eigenlijk altijd te luid, al is dat ook wel afhankelijk van de akoestiek van de zaal: vooral optredens in jeugdhuizen en andere kleine zaaltjes gaan meestal veel te hard, dat is er soms echt over. De dag na een concert heb ik vaak last van oorsuizingen. Blijkbaar bieden mijn oordopjes ook niet voldoende bescherming. Ik vind het niet leuk om die in te doen maar heb ze wel altijd bij me. Dat komt doordat ik op internet de afscheidsbrief heb gelezen van Dietrich Hectors, die zelfmoord pleegde omdat hij last had van oorsuizingen. Daar was ik erg van onder de indruk. Vrienden en vriendinnen met wie ik naar optredens ga kijken, ‘vergeten’ hun oordoppen meestal. Zij maken zich totaal geen zorgen over eventuele gehoorschade. En het is al aangetoond dat mensen nu veel minder goed horen dan vroeger, omdat hun oren continu worden blootgesteld aan allerlei soorten lawaai en vooral aan luide muziek - niet alleen bij concerten maar ook van MP3-spelers en iPods. Mensen moeten blijkbaar tegen zichzelf in bescherming worden genomen en daarom ben ik voor het voorstel van minister Schauvliege om het maximum volume te verlagen. Het is trouwens belachelijk dat mensen niet mogen roken in een concertzaal maar wel naar te luide muziek kunnen luisteren - dat is toch even schadelijk? Misschien is het dan toch beter om gewoon alles wat zachter te zetten.”